ვიცოდი ვცდებოდი და არ ვჩერდებოდი...
მინდოდა მესროლა, მაგრამ შემეცოდა,
გიყვარდეს მოყვასიო ყურში ჩამესმოდა!
სულ არ მეშინოდ,ა უბრალოდ მტკიოდა...
და მარტო დარჩენილს ცრემლები მდიოდა.
გონება გრძნობდა, გულს კი არ სჯეროდა,
სიყალბეს, რომელსაც მაინც ენდობოდა,
გავიდა დრო და უკვე მეშინოდა...
ტკივილის რომელიც ნელნელა მედებოდა.
და ასე ამ ტემპით ცხოვრება გრძელდებოდა,
შეცდომის დაშვება მაინც არ ჩერდებოდა...
ეკა სანიკიძე
No comments:
Post a Comment